مینودشت

به گزارش خبرگزاری فارس از گرگان، بعد از ظهر امروز شهر مینودشت مملو از صدای سکوت سرد جمعه‎های پاییزی بود و اغلب اهالی این شهر نیز در منازل خود مشغول استراحت بودند که ناگهان صدای انفجار مهیبی مردم منطقه خیابان جاوید را از منازل به سطح خیابان‎ها کشاند.

صدای انفجار شدیدی که با صدای خورد شدن شیشه‎ها و ریخته شدن آن بر کف خیابان‎ها همراه بود.

یکی از اهالی منطقه و از شاهدان عینی ماجرا اینگونه تعریف می‎کند که در درون منزل و در حال گفت‌وگو با خانواده و تماشای تلویزیون بودیم که ناگهان صدای انفجار بسیار بلندی ما را لرزاند و موجب شد همه اهالی منزل با سرعت از منزل خارج شده و من برای یافتن علت با سرعت به سمت منبع صدا در ابتدای کوچه حرکت کنم.

وقتی به ابتدای کوچه رسیدم، شیشه‎های خورد شده پنجره‎های  ساختمان دو طبقه جامعةالقرآن و هم چنین شعله‎های سر بیرون آورده از پنجره را مشاهده کردم.

موج حضور مردم هر لحظه بیشتر می‎شد که یکی از اهالی که تلفن همراهش نزدش بود با آتش‎نشانی و اورژانس تماس گرفت.

تلاشگران آتش‎نشانی تنها پس از پنج دقیقه به محل حادثه رسیدند و با فنون خود از ساختمان بالا رفته و آتش را به سرعت و با موفقیت مهار کردند.

صحنه دلخراش و ناراحت‎کننده برای ما آنجا بود که دو تن از ماموران آتش‌نشانی با به همراه داشتن «عمو خلیل» (خلیل پسرکلو) خادم جامعه القرآن از ساختمان سوخته بیرون آمدند. «عمو خلیل» از ناحیه سر و تن سوخته و آسیب دیده بود که به سرعت به بیمارستان منتقل شد.

منصور میردار از فعالان قرآنی شهرستان مینودشت که خود از نزدیکان فرد حادثه‌دیده نیز بود در تشریح ماجرا گفت: خلیل پسرکلو که حدودا 40 سال سن دارد، با ورود به جامعه القرآن کریم برای نظارت متوجه بوی گاز شدیدی می‎شود که در نخستین اقدام پنجره‎ها را باز می‎کند، اما برای یافتن محل نشتی گاز، با کبریت روشن کرده در دست به دنبال محل نشت گاز می‎رود که ناگهان انفجار مهیب رخ می‎دهد.

خادم جامعةالقرآن از ناحیه کمر به بالا دچار سوختگی شدید شده است

وی با تقدیر از پرسنل بیمارستان حضرت فاطمةالزهرا(س) مینودشت که اقدامات اولیه را برای بهبود این خادم زحمتکش انجام داده‎اند، افزود: خلیل پسرکلو از ناحیه کمر به بالا دچار سوختگی شدید شده است و حدود ساعت 14 ایشان را برای انتقال به بیمارستان سوختگی و سوانح مشهد مقدس با آمبولانس راهی کردیم.

میردار همچنین در بیان فعالیت‎های این جامعةالقرآن خاطرنشان کرد: جامعةالقرآن کریم مینودشت در سال 1383 در این مکان و با رویکرد اخلاق محور و شروع آموزش قرآن از سنین کوکی تاسیس شده است و مسئولان در سال جاری قصد جابجایی آن به نقطه دیگری را داشته‎اند که هنوز میسر نشده است.

وی خسارات وارده بر ساختمان جامعه القرآن را زیاد ارزیابی کرد و گفت: خسارات وارده بر ساختمان جامعه القرآن کریم بیشتر در نواحی ورودی و پنجره‎ها و خرابی سطوح جداره‎ها و برخی لوازم درون ساختمان است و البته به دلیل تعطیلی این مکان در روز جمعه و فقدان حضور دانش‌آموزان و قرآن‌پژوهان به جز خادم عزیز آسیب انسانی دیگر نداشته‎ایم.

میردار با اعلام اینکه وضعیت هوشیاری و عمومی پسرکلو نسبتا مساعد است، از همه مردم و مخاطبان خبرگزاری فارس خواست تا برای این خادم قرآنی دعا کنند.

گفتنی است طی این هفته این دومین انفجار و آتش‎سوزی در سطح شرق استان در مکان‎های ورزشی و آموزشی است که به لطف خدا آسیب جانی چندانی نداشته است، اما معلوم نیست در پی بی‎احتیاطی و عدم توجه مسئولان و با سرد شدن هوا و بهره‎گیری از لوازم گرمایشی در مکان‎های عمومی و آموزشی و ورزشی در آینده چه اتفاقاتی خواهد افتاد.

به گزارش ایرنا، "اسرافیل وزیری " روز یک شنبه در نشست با جمعی از مسوولان انجمن های هنری این شهرستان افزود: به هنرمندان شهرستان مینودشت در سالهای گذشته توجه چندانی نشده است و از این حیث مظلوم واقع شده اند.

وی ادامه داد: عدم توجه به هنرمندان موجب از بین رفتن استعداد برخی و نیز موجب کوچ دیگر هنرمندان به نقاط دیگر کشور می شود.

وزیری با بیان اینکه ،با برنامه ریزی و حمایت جلوی کوچ هنرمندان شهرستان باید گرفته شود، افزود: اگر ادارات و دستگاه های ذیربط به این امر توجه نکنند باید شاهد خاموشی تدریجی چراغ هنر در مینودشت باشیم .

فرماندار مینودشت همچنین با بیان اینکه قدم به قدم موانع باید برداشته شوند ، افزود: برای برگزاری جشنواره های شهرستانی از توان همه دستگاه های اجرائی کمک گرفته خواهد شد.

"علی قزلسفلو " رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی مینودشت نیز در این نشست به معرفی انجمن های مختلف هنری این شهرستان پرداخت و گفت: جوانان و نوجوانان این شهرستان از استعدادهای هنری بسیاری برخوردارند.

وی افزود: برنامه های مختلفی برای بروز این استعدادها طراحی شده است که اجرای دقیق آنها نیازمند همکاری دیگر دستگاه ها می باشد.

دراین نشست مسوولان انجمن های نمایش ، شعر، فیلم وعکس، داستان نویسی و هنرهای تجسمی نیز دیدگاه های خود و افق آینده هنر در مینودشت را بیان کردند.

کمبود مکان استقرار انجمن های هنری مینودشت، شاه بیت گفتار همه مسوولان انجمن ها بود که فرماندار مینودشت هم گفت، با کمک اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی در یک هفته آینده مشکل مکان هنرمندان برطرف خواهد شد.

به گزارش خبرنگار مهر، عبدالرضا چراغعلی ظهر شنبه در جلسه شورای شهر مینودشت، گفت: مینودشت از محدود شهرهایی است که توانسته در محلات شورایاران خود را انتخاب کند که این جای تقدیر و تشکر دارد.

وی با ابراز امیداوری برای موفقیت شورایان در راستانی خدمت به مردم، افزود: مینودشت یکی از شهرهای تاریخی استان گلستان است که قدمت دیرینه دارد ولی نسل جدید از شرایط امروز شهرها رضایتی ندارند و ما فاصله زیادی با جایگاه اصلی خود داریم.

وی بیان کرد: دلایل این فاصله، بخشی از آن مربوط به هجمه های بزرگی است که به انقلاب وارد می شود، بخشی مربوط به ائتلاف های بزرگ استکبار علیه انقلاب و آرمان های انقلاب و بخشی مربوط به جنگ است که با وجود گذشت سال ها از آن هنوز تخریب آن بر پیکره انقلاب احساس می شود، ولی بخش دیگری از آن خود مقصریم که طی این سال ها خوب کار نکردیم.

چراغعلی خاطرنشان کرد: شوراهای محلات تدبیر و درایت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران است و اگر خوب دقت کنیم بسیاری از کارهای ماندگار ما کار دولتی نبوده و به خاطر هم اندیشی با بزرگان و ریش سفیدان صورت گرفته است، لذا انتظار داریم که در بحث شورایاران نیز از این افراد در محلات استفاده شوند.

وی ادامه داد: 70 درصد از بودجه شهرداری مینودشت که 3 میلیارد و 600 میلیون تومان است تا کنون تحقق یافته و این تلاش خوبی است ولی کافی نیست و برای رسیدن به اهداف شهر فاصله دارد.

وی بیان کرد: شورایاران در درجه اول امین و امانت دار شوراها هستند و بازوان شهرداران و شوراها محسوب می شوند، لذا انتظار داریم در کنار توجه به مسائل ریز عمرانی راهکارهایی برای جلب اعتماد مردم و برگشت هویت مذهبی آنان ارائه دهیم و بتوانیم اصالت های فرهنگی مورد نظر مقام معظم رهبری را به مردم برگردانیم.

مدیرکل دفتر شهری استانداری گلستان اظهار کرد: باید توجه کنیم که چرا آمار طلاق، افراد زندانی و سکته های قلبی یا مرگ و میر بالا رفته است و راه های ایجاد آن در هر منطقه مورد بررسی قرار گیرد و راهکارهایی برای کاهش آن پیدا کنیم.

وی اضافه کرد: بطور مثال آمار سکته قلبی در شهر مینودشت در سطح استان و آمار تلفات مرگ و میر از طریق موتور در علی آباد در سطح استان بالاست، باید راه های بوجود آمدن آن بررسی و برای کاهش این آمار تلاش کرد.

چراغعلی خاطرنشان کرد: این موارد نیز جزو امر به معروف است و باید در تمام زمینه های عمرانی و فرهنگی بخصوص فرهنگی تلاش کنیم.

وی با توجه با تاکید بر انجام فعالیت های با حساب و کتاب فرهنگی گفت: کار شورا کار سختی است باید هم حرمت های حفظ شود و هم فرصت ها غنیمت شمرده شود، فرهیختگان و ریش سفیدان شهر که سند افتخار ما هستند فراموش نشوند و شورای محلات به عنوان بازوان مشورتی فعالیت کنند.

سید حسن حسینی رئیس شورای شهر مینودشت هم گفت: یکی از مهمترین آموزه های قرآن و اهل بیت خدمت رسانی به مردم است که در سرلوحه کار قرار گیرد و از دیدگاه دین این خدمتگزاری حد و مرز ندارد.

وی ادامه داد: کار شورا گفتمان سازی و شورایاران حلقه اتصال مردم و مسئولین هستند، مردم خواسته خود را به شورایاران و آنان به مسئولین شهری منعکس می کنند.

وی تصریح کرد: وظیفه شورایاران شناسایی مشکلات و نارسایی هر منطقه، شناسایی امکانات بالقوه و بالفعل، ارزیابی فرصت ها و تهدیدها و انعکاس آنان به شوراها برای بررسی و کاهش این نواقص است.

حسینی اظهار کرد: متاسفانه تقاضا زیاد ولی درآمد شهرداری و شورا کم است، بر همین اساس تقاضامندیم برای شهرهای زیر پنجاه هزار نفر از طرف دولت مساعدت هایی شود.

وی ادامه داد: برای رفع مشکلات شهری خود نیاز به جذب سرمایه گذار داریم که با توجه به قوانین موجود گاها سرمایه گذار ترس از سرمایه گذاری حتی در منطقه خودشان نیز دارند که امیدواریم دولت و مسئولین استانی در تسهیل قوانین تلاش هایی کنند تا زمینه پیشرفت شهر فراهم شود.

وی گفت: جلساتی را در محلات و مساجد منطقه برای بررسی مشکلات و رفع آنها خواهیم داشت.

رئیس شورای شهر مینودشت پیشنهاد کرد با توجه به اینکه شهرستان مینودشت یک شهر توسعه نیافته محسوب می شود اعتبارات عمرانی ویژه ای از طرف استانداری دیده شود همچنین با توجه به ایجاد جاده سلامت مساعدتی از راه های مختلف برای ایجاد مسیری امن و هموار برای پیاده روی خانوهده ها در نظر گرفته شود تا نشاط شهروندان فراهم شود.

ایرج شفیع پور، شهردار مینودشت نیز گفت: خوشبختانه جمع آوری زباله در شهر به صورت مکانیزاسیون صورت می گیرد و از حالت سنتی خارج شده است.

وی با اشاره به احداث جدول کشی و زیرسازی و آسفالت و ایجاد پارک کودک در پارک شهر، درباره عملکرد شهرداری گفت: در پارک های دیگر از آب شرب استفاده نمی شود و حدود 70 یا 80 میلیون تومان در آب بها، آب شهری و همچنین در آب شرب صرفه جویی شده است.

وی گفت: در حال تهیه طرح جامع شهر هستیم و تمام نقاط ریز شهر را برای دفاع از حقوق مردم مد نظر داریم طبق آمار عددی در موقع تصدی شهردار به اینجانب شهرداری یک میلیارد و 940 میلیون تومان بدهی داشت که 960 میلیون تومان آن تاکنون پرداخت شده است و یک ریال از کسورات اداره دارایی یا بیمه تامین اجتماعی باقی نمانده است و حقوق پرسنل نیز به موقع پرداخت می شود.

عزاداری مینودشتیها در صبح روز عاشورا

شب تاسوعای حسینی بنا بر سنت تاریخی به حضرت عباس (ع)، برادر امام حسین (ع) تعلق دارد. شجاعت ‏حضرت عباس ـ علیه‌السلام ـ در میان اصحاب امام حسین ـ علیه السلام ـ بى نظیر بود. چگونگى شهادت او‌ و رجزهاى او‌ و جهاد او با دست بریده، همه بیانگر اوج صلابت و شهامت اوست. او تنها به سوى آب فرات رفت‌ و در برابر چهار هزار ‌تیرانداز قرار گرفت، صف آنها را با کشتن هشتاد نفر از آنها، درهم شکست و خود را به آب فرات رسانید.

مادرش ‌ام‌البنین علیها السلام در شهر خطاب به او مى‏گوید: «لو کان سیفک فى یدیک لما دنى منه احد / اگر شمشیرت در دست‌هایت بود، کسى را جرأت نزدیک شدن به شمشیرت نبود».

روایت‏ شده، هنگامى که وسائل غارت شده از شهداى کربلا را به شام نزد یزید بردند، در میان آن‌ها پرچم بزرگى بود. یزید و حاضران دیدند همه پرچم سوراخ و صدمه دیده ولى دستگیره آن سالم است، پرسید: این پرچم را چه کسى حمل مى‌‏کرد؟

گفته شد: عباس بن على ـ علیه السلام ـ آن را حمل مى‌‏کرد.

یزید از روى تعجب و تجلیل از آن پرچم، دو یا سه بار برخاست و نشست و گفت: «انظروا الى هذا العلم فانه لم یسلم من الطعن و الضرب الا مقبض الید التى تحمله. / به این پرچم بنگرید، که بر اثر صدمات و ضربات، هیچ جاى آن سالم نمانده جز دستگیره آنکه پرچمدار آن را با دست ‏حمل مى‏کرده است (یعنى سالم ماندن دستگیره نشان مى‏دهد که پرچمدار، تیر‌ها و ضرباتى را که بر دستش وارد مى‏شود تحمل مى‏کرد و پرچم را‌‌ رها نمى‏ساخته است)».

سپس یزید گفت: «ابیت اللعن یا عباس، هکذا یکون وفاء الاخ لاخیه. / لعن و ناسزا از تو دور باد (و ناسزا براى تو زیبنده نیست) اى عباس، این است معناى وفادارى برادر نسبت به برادرش‏».

عباس سه برادر و پدر و مادرى داشت که مادرشان ‌ام المؤمنین ـ علیها السلام ـ بود. یکى از آن‌ها عبدالله بود که 25 سال داشت، دیگرى عثمان بود که 21 سال داشت و سومى جعفر بود که 19 سال داشت. حضرت عباس که از آن‌ها بزرگ‌تر بود و 34 سال داشت، به برادران روی کرد و گفت: «اى پسران مادرم به پیش بتازید تا خلوص و خیرخواهى شما را در راه خدا و رسول خدا بنگرم‏». آن‌ها یکى بعد از دیگرى روانه میدان شدند و جنگیدند تا به شهادت رسیدند.

وقتى که همه یاران حسین ـ علیه السلام ـ کشته شدند، و حضرت عباس خود را تنها یافت به حضور برادر آمد و عرض کرد: به من اجازه رفتن به میدان بده، امام سخت گریه کرد، عباس ـ علیه السلام ـ عرض کرد: سینه‏ام تنگ شده و از زندگى دلتنگ گشته و به تنگ آمده‏ام، مى‏خواهم انتقام خون شهیدان را از دشمن بگیرم.

امام حسین ـ علیه السلام ـ فرمود: «برو براى این کودکان تشنه لب، اندکى آب بیاور‌».

حضرت عباس ـ علیه السلام ـ روز عاشورا سوار بر اسب اطراف خیام مى‏‌گشت و نگهبانى مى‌‏داد و مراقب بود تا دشمن جلو نیاید.

در این هنگام زهیر بن قین (یکى از یاران با وفاى امام حسین) نزد عباس ـ علیه السلام ـ آمد و عرض کرد: در این وقت آمده‏ام تا تو را به یاد سخن پدرت على ـ علیه السلام ـ بیندازم. عباس ـ علیه السلام ـ که مى‏دید خیام اهل‌بیت در خطر تهدید دشمن است، از اسب پیاده نشد و فرمود: «مجال سخن نیست، ولى چون نام پدرم را بردى، نمى‏توانم از گفتارش بگذرم، بگو که من سواره مى‏‌شنوم‏».

زهیر گفت: پدرت هنگامى که خواست با مادرت ام‏البنین علیها السلام ازدواج کند، به برادرش عقیل فرموده بود، زن شجاعى از خاندان شجاع برایم پیدا کن، زیرا مى‌‏خواهم فرزند شجاعى از او به دنیا بیاید و حامى و ایثارگر فداکار براى برادرش حسین ـ علیه السلام ـ باشد. بنابراین اى عباس، پدرت تو را براى چنین روزى (عاشورا) خواسته است، مبادا کوتاهى کنى.

غیرت عباس با شنیدن این سخن به جوش آمد و چنان پا در رکاب زد که تا سمه رکاب قطع گردید و فرمود: اى زهیر، آیا با این گفتار مى‏خواهى به من جرأت بدهى، سوگند به خدا هرگز دست از برادرم بر‌نمى‏دارم و در حمایت از حریم او کوتاهى نخواهم نمود.

‌«والله لاریتک شیئا ما رایته قط‏ / به خدا قسم فداکارى خود را به گونه‏اى ابراز کنم و به تو نشان دهم که هرگز نظیرش را ندیده باشى‏».

آن‌گاه عباس ـ علیه السلام ـ به سوى دشمن حمله کرد، آن گونه که گویى شمشیرش، آتشى است که در نیزار افتاده است، تا اینکه صد تن از قهرمانان دشمن را کشت.

از جمله با «مارد بن صدیف تغلبى‏» قهرمان بى‏‌بدیل دشمن جنگ تن به تن کرد، نیزه بلند مارد را از دست او درآورد و نیزه را تکان سختى داد و فریاد زد: «اى مارد، از درگاه خدا امیدوارم که با نیزه خودت، تو را به جهنم واصل کنم‏».

آنگاه آن نیزه را در کمر اسب مارد فرو برد، اسب مضطرب شد و مارد خود را به زمین انداخت، با اینکه جمعى از دشمن به کمک مارد آمدند، عباس ‌همان دم نیزه را به گلوی مارد فرود آورد‌. مارد به زمین افتاد و گوش تا گوش او بریده شد و به هلاکت رسید‌ و در این درگیرى شدید جمعى دیگر نیز به دست عباس ـ علیه‌السلام ـ کشته شدند.

حضرت عباس ـ علیه السلام ـ به سوى دشمن شتافت، آن‌ها را موعظه کرد، و از عاقبت بد ترسانید، ولى نصایح آن حضرت در آن کوردلان اثر نکرد، عباس نزد برادرش حسین ـ علیه السلام ـ بازگشت، شنید صداى العطش کودکان بلند است.

در روایتى آمده: «خیمه‌اى مخصوص مشک‌هاى آب بود، حضرت ابوالفضل داخل آن خیمه شد. دید اطفال آن مشک‌هاى خالى را برداشته و شکم‌هاى خود را بر مشک‌هاى نم‏دار مى‏گذاشتند بلکه از عطش آن‌ها کاسته شود، به آن‌ها فرمود: «نور دیدگانم صبر کنید اکنون مى‏روم و براى شما آب مى‌‏آورم‏». در همین هنگام سوار بر اسب شد و نیزه و مشک خود را برداشت و به سوى فرات رهسپار شد.

آرى عباس ـ علیه السلام ـ مشک را پر از آب کرد، ولى از آب نیاشامید و به خود خطاب کرد و گفت: «یا نفس من بعد الحسین هونى و بعده لا کنت ان تکونى هذا الحسین وارد المنون و تشربین بارد المعین تالله ما هذا فعال دینى / اى نفس! بعد از حسین، زندگى تو ارزش ندارد، و نباید بعد از او باقى بمانى، این حسین است که لب تشنه و در خطر مرگ قرار دارد مى‏خواهى آب گوارا و خنک بیاشامى، سوگند به خدا دین من اجازه چنین کارى را نمى‏دهد».

و به نقل از بعضى‌ فرمود: «به خدا قسم لب به آب نمى زنم در حالى که آقایم حسین ـ علیه السلام ـ تشنه باشد. / والله لا اذوق الماء و سیدى الحسین عطشانا».

عقل مى‏‌گوید: آب بیاشام تا نیرو بگیرى و بتوانى خوب بجنگى، ولى عشق و وفا و صفا مى‏گوید: برادرت و نور دیدگان برادرت تشنه‏اند، چگونه تو آب بنوشى و آن‌ها تشنه باشند؟

بعضى نقل کرده‌‏اند حضرت على ـ علیه السلام ـ در شب 21 رمضان (شب شهادتش) عباس را به آغوش گرفت و به سینه‏اش چسبانید و فرمود: «ولدى اذا کان یوم عاشورا، و دخلت المشرعه، ایاک ان تشرب الماء و اخوک الحسین عطشان. / پسرم هنگامى که روز عاشورا فرا رسید و بر شریعه آب وارد شدى، مبادا آب بیاشامى با اینکه برادرت تشنه است!».

آن حضرت با‌‌ همان یک دست‏ حمله بر دشمن کرد، بسیارى از شجاعان دشمن را بر خاک هلاکت افکند. در این بحران، حکیم بن طفیل از کمین نخله‏اى بیرون جهید و ضربتى بر دست چپ آنحضرت وارد ساخت، و دستش را از بند (مچ) قطع کرد (فقطع یده من الزند).

آن حضرت مشک را به دندان گرفت و همت مى‌‏کرد تا مشک را به خیمه‏‌ها برساند که ناگاه تیرى بر مشگ آب آمد و آب آن ریخت، و تیر دیگرى بر سینه‏اش رسید و از اسب بر زمین افتاد.

ابى مخنف مى‏‌نویسد: وقتى که دست‌هاى عباس ـ علیه السلام ـ جدا شد، در حالى که از دو طرف دستش قطرات خون مى‏ریخت، به دشمن حمله کرد تا اینکه ظالمى با گرز آهنین بر سر مبارکش زد و آن را شکافت، آن هنگام آن مظلوم به زمین افتاد و در خون خود غوطه‏ور شد و صدا زد: «یا اخى یا حسین علیک منى السلام‏»: «اى برادرم حسین خدا حافظ‏» و طبق روایت مشهور، صدا زد: «یا اخاه ادرک اخاک‏ / اى برادر، برادرت را دریاب‏».

امام حسین ـ علیه السلام ـ مانند شهاب ثاقب به بالین عباس شتافت او را غرق در خون دید که پیکرش پر از تیر شده و دست‌هایش از بدن جدا شده و چشم‌هایش تیر خوده‏‌اند.

‌«فوقف علیه منحنیا و جلس عند راسه یبکى حتى فاضت نفسه‏ / با کمر خمیده به عباس نگریست و سپس در بالین او نشست و گریه کرد تا عباس به شهادت رسید». نقل شده‌ با صداى بلند گریه کرد و فرمود: «الان انکسر ظهرى و قلت‏ حیلتى و شمت بى عدوى‏ / کنون پشتم شکست، و رشته تدبیر و چاره‏‌ام از هم پاشید، و دشمن بر من چیره شد و شماتت کرد».

بنا بر سنت تاریخی، شب ششم ماه محرم و روز ششم متعلق به حضرت قاسم (س) است. شهید مطهری اینچنین ذکر مصیبت حضرت قاسم می‌کند: ابومخنف به سندش از حمیدبن مسلم ـ که خبرنگار لشکر عمر بن سعد است ـ روایت کرده که گفت: از میان همراهان حسین ـ علیه السلام ـ پسرى که گویا پاره ما بود به سوى ما بیرون آمد، و شمشیرى در دست و پیراهن و جامه‌اى بر تن داشت و نعلینى بر پا کرده بود؟ بند یک از آن دو بریده شده بود‌ و فراموش نمى‌کنم که آن نعل چپش بود.

عمرو بن سعید بن نفیل ازدى که او را دید گفت: به خدا سوگند هم اکنون بر او حمله آرم. بدو گفتم: سبحان الله تو از این کار چه مى‌خواهى؟ همان‌هایى که مى‌نگرى از هر سو اطرافشان را گرفته‌اند، تو را از کشتن او کفایت کنند؟ گفت: به خدا سوگند من شخصا باید به او حمله کنم، این را گفت و بى درنگ بدان پسر حمله برد و شمشیر را بر سرش فرود آورد، قاسم به رو درافتاد و فریاد زد: عمو جان! و عموى خود را به یارى طلبید.

حمید گوید: به خدا سوگند حسین (ع) (که صداى او را شنید) چون باز شکارى رسید و لشکر دشمن را شکافت و به شتاب خود را به معرکه رسانید و چون شیر خشمناکى حمله افکند و شمشیرش را حواله عمرو بن سعید کرد، عمرو دست خود را سپر نمود. ابوعبدالله دستش را مرفق بیفکند و به یک سو رفت. لشکر عمر بن سعد (براى رهایى آن پست خبیث) هجوم آورده و او را از جلو‌ شمشیر حسین ـ علیه السلام ـ به یک سو برده نجاتش دادند، ولى‌‌ همان هجوم سواران سبب شد که آن نتوانست خود را از زمین حرکت دهد و زیر دست و پاى اسبان لگد‌کوب شد و از این جهان رخت بیرون کشید؛ خدایش لعنت کند و دچار رسوایى محشرش گرداند.

گرد و غبار فرو نشست. حسین ـ علیه السلام ـ را دیدم که بالاى سر قاسم بود و او پاشنه پا یبر زمین مى‌سود، در آن حال آن جناب مى‌فرمود: از رحمت حق به دور باشند گروهى که تو را کشتند، و رسول خدا ـ صلى الله علیه و آله ـ در روز قیامت درباره تو خصم ورزد و طرف آن‌ها باشد.

سپس فرمود: به خدا سوگند ناگوار و گران است بر عمو‌ تو که او را بخوانى و پاسخت را ندهد، یا پاسخت بدهد ولى سودى به تو نبخشد، روزى است که دشمنش بسیار و یاورش اندک است، سپس قاسم را بر سینه گرفت و از زمین بلند کرد و گویا هم اکنون مى‌نگرم به پاهاى آن جوان که بر زمین کشیده مى‌شد‌ و همچنان او را بیاورند تا در کنار جسد فرزند على بن الحسین افکند. من پرسیدم: این پسر که بود؟ گفتند: قاسم ابن حسن بن على بن ابیطالب بود ـ صلوات الله علیهم اجمعین.

قاسم (س) به میدان مى‌‏رود. چون کوچک است، اسلحه‏‌اى که با تن او مناسب باشد، نیست ولى در عین شجاعت‏ به خرج مى‏‌دهد، تا اینکه با یک ضربت که به فرقش وارد می‌آید از ‌اسب به روى زمین مى‌‏افتد.

حسین (ع) با نگرانى بر در خیمه ایستاده، اسبش آماده است، لجام اسب را در دست دارد، مثل اینکه انتظار مى‏کشد. ناگهان فریاد «یا عماه‏» در فضا پیچید، عموجان من هم رفتم، مرا دریاب! مورخین نوشته‏اند حسین مثل باز شکارى به سوى قاسم حرکت کرد. کسى نفهمید با چه سرعتى بر اسب پرید و با چه سرعتى به سوى قاسم حرکت کرد.

عده زیادى از لشکریان دشمن (حدود دویست نفر) بعد از اینکه جناب قاسم روى زمین افتاد، دور بدن این طفل را گرفتند براى اینکه یکى از آن‌ها سرش را از بدن جدا کند. یک‌مرتبه متوجه شدند که حسین به سرعت مى‏‌آید.

مثل گله روباهى که شیر را مى‌‏بیند فرار کردند و‌‌ همان فردى که براى بریدن سر قاسم پایین آمده بود، در زیر دست و پاى اسب‌هاى خودشان لگدمال و به درک واصل شد. آنقدر گرد و غبار بلند شده بود که کسى نفهمید قضیه از چه قرار شد. دوست و دشمن از اطراف نگران هستند. «فاذن جلس الغبرة‏» تا غبار‌ها نشست، دیدند حسین بر بالین قاسم نشسته و سر او را به دامن گرفته است.

فریاد مردانه حسین (ع) را شنیدند که گفت: «عزیز على عمک ان تدعوه فلا یجیبک او یجیبک فلا ینفعک‏ / فرزند برادر! چقدر بر عمو‌ تو ناگوار است که فریاد کنى و عموجان بگویى و نتوانم به حال تو فایده‏اى برسانم».

راوى گفت: در حالى که سر جناب قاسم به دامن حسین است، از شدت درد پاشنه پای را محکم به زمین مى‏‌کوبد. در همین حال ‏ «فشهق شهقة فمات‏» فریادى کشید و جان به جان آفرین تسلیم کرد. یک وقت دیدند ابا عبدالله بدن قاسم را بلند کرد و بغل گرفت. دیدند قاسم را مى‏‌کشد و به خیمه‏‌گاه مى‌آورد.

خیلى عظیم و عجیب است: وقتى که قاسم مى‏خواهد به میدان برود، از ابا عبد الله خواهش مى‏کند. ابا عبد الله دلش نمى‏خواهد اجازه بدهد. وقتى که اجازه مى‏دهد، دست ‏به گردن یکدیگر مى‏اندازند، گریه مى‏کنند تا هر دو بی حال مى‏شوند. اینجا منظره بر عکس شد، یعنى اندکى پیش، حسین و قاسم را دیدند در حالى که دست ‏به گردن یکدیگر انداخته بودند ولى اکنون مى‏بینند حسین قاسم را در بغل گرفته اما قاسم دست‌هایش به پایین افتاده است چون دیگر جان در بدن ندارد.

قاسم بن الحسین ـ علیه السلام ـ به عزم جهاد قدم به سوی معرکه نهاد، چون حضرت سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ نظرش بر فرزند برادر افتاد که جان گرامی بر کف دست نهاده آهنگ میدان کرده، بی‌توانی پیش شد و دست به گردن قاسم درآورد و او را در بر کشید و هر دو تن چندان بگریستند که در روایت وارد شده حَتّی غٌشِی عَلَیْهِما، پس قاسم گریست و دست و پای عم خود را چندان بوسید تا اذن حاصل نمود، پس جناب قاسم ـ علیه السلام ـ به میدان آمد در حالی که اشکش به صورت جاری بود و می‌فرمود؛

سِبْطِ النَّبِیّ الْمُصْطَفی الْمُؤْتَمِن
هذا حُسَیْنٌ کَالْاَسیرالْمُرْتَهَن
 
اِنْ تَنْکرُوٌنی فَانَا اْبنُ الْحَسَنِ
بَیْنَ اُناسٍ لاسُقُوا صَوْبَ المَزنِ

پس کارزار سختی نمود و به آن صغر سن و خردسالی سی و پنج تن را به درک فرستاد. حمید بن مسلم گفته که من در میان لشکر عمر سعد بودم پسری دیدم که به میدان آمده گویا صورتش پاره ماه است و پیراهن و ازاری در برداشت و نعلینی در پا داشت که بند یکی از آن‌ها گیسخته شده بود و من فراموش نمی‌کنم که بند نعلین چپش بود، عمرو بن سعد ازدی گفت: به خدا سوگند که من بر این پسر حمله می‌کنم و او را به قتل می‌رسانم، گفتم سبحان الله این چه اراده است که نموده‌ای؟ این جماعت که دور او را احاطه کرده‌اند از برای کفایت امر او بس است، دیگر تو را چه لازم است که خود را در خون او شریک کنی؟

گفت به خدا قسم که از این اندیشه برنگردم، پس اسب برانگیخت و رو برنگردانید تا آنگاه که شمشیری بر فرق آن مظلوم زد و سر او شکافت پس قاسم به صورت بر ‌زمین افتاد و فریاد برداشت که یا عماه چون صدای قاسم به گوش حضرت امام حسین ـ علیه السلام ـ رسید تعجیل کرد مانند عقابی که از بلندی به زیر آمد صف‌ها را شکافت و مانند شیر غضبناک حمله بر لشکر کرد تا به عمرو (لعین) قاتل جناب قاسم رسید، پس تیغی حواله آن ملعون نمود، عمرو دست خود را پیش داد حضرت دست او را از مرفق جدا کرد پس آن ملعون صیحه عظیمی زد. لشکر کوفه جنبش کردند و حمله آوردند تا مگر عمرو را از چنگ امام ـ علیه السلام ـ بربایند همین که هجوم آوردند بدن او پامال سم ستوران گشت و کشته شد.

پس چون گرد و غبار معرکه فرو نشست، دیدند امام ـ علیه السلام ـ بالای سر قاسم است و آن جوان در حال جان کندن است و پای به زمین می‌ساید و عزم پرواز به اعلی علیین دارد و حضرت می‌فرماید، سوگند با خدای که دشوار است بر عم تو که او را بخوانی و اجابت نتواند و اگر اجابت کند اعانت نتواند و اگر اعانت کند ترا سودی نبخشد، دور باشند از رحمت خدا جماعتی که ترا کشتند. هذا یَوْم وَاللهِ کَثُرَواتِرُهُ وَ قَلَّ ناصِرُهُ.

آنگاه قاسم را از خاک برداشت و در بر کشید و سینه او را به سینه خود چسبانید و به سوی سراپرده روان گشت، در حالی که پاهای قاسم در زمین کشیده می‌شد. پس او را برد در نزد پسرش علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ در میان کشتگان اهلبیت خود جای داد، آنگاه گفت بارال‌ها تو آگاهی که این جماعت مار ا دعوت کردند که یاری ما کنند اکنون دست از نصرت ما برداشته و با دشمن ما یار شدند،‌ای داور دادخواه این جماعت را نابود ساز و ایشان را هلاک کن و پراکنده گردان و یکتن از ایشان را باقی مگذار، و مغفرت و آمرزش خود را هرگز شامل حال ایشان مگردان.

آنگاه فرمود‌، ای عموزادگان من صبر نمایید‌ ای اهل‌بیت من شکیبایی کنید و بدانید بعد از این روزخواری و خذلان هرگز نخواهید دید.

مخفی نماند که قصه دامادی جناب قاسم ـ علیه السلام ـ در کربلا و تزویج او فاطه بنت الحسین (ع) را صحت ندارد، چه آنکه در کتب معتبره به نظر نرسیده و به علاوه آنکه حضرت امام حسین ـ علیه السلام ـ را دو دختر بوده چنانکه در کتب معتبره ذکر شده، یکی سکینه که شیخ طبرسی فرمود: سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ او را تزویج عبدالله کرده بود و پیش از آنکه زفاف حاصل شود عبدالله شهید گردید. و دیگر فاطمه که زوجه حسن مثنی بوده که در کربلا حاضر بود چنانکه در احوال امام حسین ـ علیه السلام ـ به آن اشاره شده، و اگر استناداً به اخبار غیر معتبره گفته شود که جناب امام حسین ـ علیه السلام ـ را فاطمه دیگر بوده گوئیم که او فاطمه صغری است و در مدینه بوده و او را نتوان با قاسم بن حسن علیهماالسلام بست و الله تعالی العالم.

شیخ اجل محدث متتبع ماهر ثقه الاسلام آقای حاج میرزا حسین نوری نور الله مرقده در کتاب لؤلؤ و مرجان فرموده و به مقتضای تمام کتب معتمده سالفه مؤلفه در فن حدیث و انساب و سیر نتوان برای حضرت سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ دختر قابل تزویج بی‌شوهری پیدا کرد که این قضیه قطع نظر از صحت و قسم آن به حسب نقل و قوعش ممکن باشد.

اما قصه زبیده و شهربانو و قاسم ثانی در خاک ری و اطراف آنکه در السنه عوام دائر شده، پس از آن خیالات واهیه است که باید در پشت کتاب رموز حمزه و سایر کتاب‌های معجوله نوشت، و شواهد کذب بودن آن بسیار است، و تمام علمای انساب متفقند که قاسم بن الحسن (ع) عقب ندارد انتهی کلامع رفع مقامه.

بعضی از ارباب مقاتل گفته‌اند که پس از شهادت جناب قاسم ـ علیه السلام ـ بیرون شد به سوی میدان عبدالله بن الحسن ـ علیه السلام ـ و رجز خواند؛

ضْرغامُ اجامٍ وَ لَیْثٌ قَسْوَرَه
اِنْ تُنْکِرُونی فَانَا ابْنُ حَیْدَرَه

اَکیلُکُمْ بِالسًّیْفِ کَیْلَ السَّنْدَرَهِ
عَلَی الاَعادی مِثْلَ ریحٍ صَرْصَرَهٍ

و حمله کرد و چهارده تن را به خاک هلاک افکند. پس هانی بن ثبیت خضرمی بر وی تاخت و او را مقتول ساخت پس صورتش سیاه گشت و ابوالفرج گفته که حضرت ابوجعفر باقر ـ علیه السلام ـ فرموده که حرمله بن کاهل اسدی او را به قتل رسانید.

مؤلف گوید: که مقتل عبدالله را در ضمن مقتل جناب امام حسین ـ علیه السلام ـ ایراد خواهیم کرد انشاء‌الله تعالی.

و ابوبکر بن الحسن (ع) که مادرش ‌ام ولد بوده و با جناب قاسم ـ علیه السلام ـ برادر پدر مادری بود، عبدالله بن عقبه غنوی او را به قتل رسانید. و از حضرت باقر ـ علیه السلام ـ مرویست که عقیه غنوی او را شهید کرد‌ و سلیمان بن قته اشاره به او نمود در این شعر؛

وَ فی اَسَدٍ اُخْری تُعَدُّو تُذْکَرُ
وَ عِنْدَ غَنِیّ قَطْرَه مِنْ دِمائِنا

عقد زوج جوان مینودشتی در کناز مزار شهدای گمنام

نتونستم عکس بهتری تهیه کنم ولی وقتی این صحنه رو دیدم خیلی خوشحال شدم ایشالا همیشه موفق و سربلند باشن

امیدوارم که یه فکری به حال و روز امروزای این شهدای گمنام بشه