خیلی ها نمی دانستند دکتر جلیلی و تیم مذاکره کننده بین آنها هستند. با مزه اینکه خبرنگارها رفته بودند جلو و در قسمت بیزینس کلاس هواپیما نشسته بودند و دکتر و همراهان در عقب در بین ملت!

ساعت 3 شب بود. موقع نماز که شد دکتر و همراهان جلوی کابین که اندکی جا بازتر بود ایستادند برای نماز صبح. همان جا دوربین را برداشتیم و چند تا عکس گرفتیم. احساس اذیت شدن آنها حتی در نمازشان را می شد فهمید. اما چه کنیم که وظیفه رسانه فعلا چنین تعریف شده است! صدای چق چق و نور فلاش قسمت جلوی هواپیما را گرفته بود.

حالا تقریبا همه فهمیده بودند که چه کسانی در هواپیما هستند. خانم هایی که روسری هایشان را برداشته بودند به سر کردند. البته احساس می کردم که این کار را از روی احترام به دکتر و همراهان انجام می دهند و نه از روی ترس. احساس می کردند که انسان ارزشمندی در بین آنهاست.

مسکو که رسیدیم چند نفر از همان خانم ها آمدند و گفتند که با دکتر می خواهند عکس بگیرند. یکی شان که 26-27 سالی می شد نمی توانست احساساتش را کنترل کند. گریه اش گرفته بود.